Ginny Warner
Beeld: © Ginny Warner
wonder
& mysterie
Zo lang ik me kan heugen zijn verlies en dood in mijn leven een thema geweest. Persoonlijke verliezen van dierbaren, soms verlies van gezondheid, verlies van werk, en vriendschappen die kwamen en gingen. Verlies en dood op sociaal, maatschappelijk en cultureel niveau hebben ook altijd mijn interesse gewekt. De fenomenen fascineren me, het wonder van het leven en de mysterie van de dood. En hoe we daar als mensen mee omgaan. Wat houdt de dood precies in en wat betekent ‘dood’ in het aangezicht van leven, en andersom? Al jong had ik allerlei vragen omtrent de dood, wat me op een boeiende zoektocht bracht en me, tot op de dag van vandaag, nog altijd bezighoudt.
beseffen
Toen ik de sterfelijkheid van ons als mens, mijn geliefde naasten en vervolgens ook van mijzelf echt ging beseffen, raakte ik in een milde paniek voor iets dat nog niet plaatsvond… “Maar… dat kan ik helemaal niet aan… mocht ik mijn ouders verliezen!” Ik voelde een enorme onmacht en stond een beetje met spreekwoordelijke lege handen. Ook wist ik dat ik alles behalve uitgerust was om mijn eigen dood onder ogen te zien, mocht deze zich onverhoopt aandienen.
taboe
Ik ontdekte een geestelijke armoede omtrent de dood, in mijzelf en in onze cultuur en maatschappij. Het leek er op dat we de dood ver weg duwden en dat er vooral niet over gepraat werd. Alsof het dan niet bestond… Zoals een kind haar ogen bedekt, en zich onzichtbaar acht in het spel dat zij speelt. Of, wanneer je er toch over praatte, je de dood dan ook over je zou afroepen… Ook op school kreeg ik niet bepaald handvatten voor deze essentiële levensgebeurtenis waartoe we ons – vroeg of laat – een keer zullen moeten verhouden.
beeld: Lucy Lambriex, Zie Binnenzijde
ommekeer
Het moet halverwege het eerste decennium van deze eeuw zijn geweest toen ik op bezoek bij een vriend in zijn ouders’ huis werd geraakt door de achterflap van een dik boek in de enorme boekenkastwand: ‘Het Tibetaanse Boek van Leven en Sterven’. Ik bladerde er doorheen, las er enkele alinea’s uit, en wist: hier wordt een heel andere wijze van omgaan met lijden, verdriet, rouw en dood uiteengezet. Zoals het wel vaker met mij en boeken gaat, kocht ik het boek en het stond nog jaren stof te vergaren tot ik er uiteindelijk daadwerkelijk in ging lezen. Ik was inmiddels in contact gekomen met mijn meditatieleraar, waarbij dit speciale boek als studiemateriaal werd gebruikt in de klassen van het meditatiecentrum.
inspiratie
natuurlijke essentie
Tot op de dag van vandaag kan ik zeggen dat het naslagwerk een schat aan inzichten, overdenkingen, vaardigheden en praktische tools bevat om de transformatie aan het einde van ons leven te accepteren en in vrede en vertrouwen tegemoet te treden. En, hoe je een ander daarin kunt bijstaan. “The book loved me completely”, zoals een andere liefhebber van het boek eens zei, resoneerde ook in mij. Ik denk omdat het boek mijn natuurlijk essentie aanspreekt. In het aangezicht van de dood (en het leven) is het mogelijk te transformeren door bevrijding van (groot of klein) lijden in al zijn facetten… Wat een inspiratiebron!
Wil je meer lezen over mijn ontdekkingsreis en hoe ik gekomen ben waar ik nu sta? Lees verder via:
losse eindjes & een rode draad
Wonderlijk, maar in die tijd kwamen nog heel veel meer losse eindjes in mijn leven bij elkaar en bleken die afzonderlijke draadjes gezamenlijk een rode draad te vormen. Het boek, het verlies van enkele vriendschappen, het plotselinge verlies van mijn baan als grafisch vormgever, het ontmoeten van mijn meditatieleraar, het uitdoven van mijn liefdesrelatie, weer op mijzelf gaan wonen, mijn moeder die levensbedreigend ziek werd en tien maanden van huis was en dat ternauwernood overleefde… Een roerige tijd van verliezen en onzekerheid welke mij op een ontdekkingstocht brachten op gebied van de mind en realiteit van onze bestaanswereld. Van al die nare ervaringen kreeg ik uithoudingsvermogen, veerkracht en berusting, en mildheid naar mijzelf en anderen. Alles kwam in een stroomversnelling en de ‘toevalligheden’ kon ik niet meer als zodanig zien; het waren allerlei tekenen die me richting mijn missie dreven.
van vormgever naar zorgverlener
Na het verlies van mijn baan in loondienst wist ik dat ik voor mijzelf wilde beginnen. Ik was daarnaast inmiddels 11 jaar lang vrijwillig buddy geweest, iets waar ik erg van genoot naast mijn betaalde baan. Omdat ik als buddy mensen begeleidde in hun laatste levensfase, wilde ik mij verder verdiepen in stervensbegeleiding.
In 2010 doorliep ik de eerste leergang Stervensbegeleiding van Hospice de Liefde. Toen wees iemand me op een thuiszorgbureau dat ook begeleiding aan cliënten aanbood, iets waar toentertijd nog geen zorgdiploma voor nodig bleek, en wat je als zzp’er kon doen. Zo ‘rolde’ ik de 24 uurs thuiszorg in, en een half jaar later de palliatieve / terminale intensieve zorg thuis.
In 2014 behaalde ik cum laude mijn Verzorgende IG3 diploma. Een welkome hoeveelheid kennis en vaardigheden, naast de mooie tweejarige training Stervensbegeleider aan het NIS in Utrecht, welke ik in 2011 afrondde.
betekenis
Het resultaat van alle kennisvergaring en praktische ervaring was een totale loopbaanswitch en een zeker weten en vooral voelen wat ik in mijn leven wilde doen. Ik ontdekte wat voldoening gaf en hoe ik betekenis aan mijn leven kon geven. Hoe ik er voor een ander kon zijn en mezelf daarin kon trainen. Hoe ik gelijkwaardigheid kon behouden, de verbinding kon zoeken. Hoe af te stemmen en in te tunen. Wat afstand en nabijheid kan doen, en hoe de middenweg altijd voor handen ligt. Ik vond manieren om te zijn met wat zich aandient. Om niet weg te rennen als iets pijnlijk is. Om te observeren en niet te (ver)oordelen. En vanuit mijn hart te leven en werken.
Een groot aandeel voor de positieve veranderingen in mijn leven heeft Lama Jigmé Namgyal, mijn spiritueel leraar sinds 2009. Hierdoor heb ik een andere kijk op het leven en de dood gekregen en ben ik onmetelijk dankbaar voor het pad van meditatie en mind training, dat hij zo compassievol met mij en anderen deelt.
dankbaar
Inmiddels voel ik me volledig uitgerust om samen met de ander een reis te maken. Mee te mogen lopen in hun innerlijke tocht van ziekte, besef, aanvaarding, acceptatie, losraken, overgave en afscheid. Ik voel me dankbaar voor het mooie ‘netwerk’ van ogenschijnlijk toevallige gebeurtenissen, het ontmoeten van mensen in mijn leven, de vele tekenen aan de wand en ronduit duidelijke signalen die me brachten waar ik nu ben. Vertrouwen is gevonden, in mijzelf en mijn kwaliteiten maar bovenal vertrouwen in de essentie van eenieder die ik mag ondersteunen tijdens het laatste jaar, de laatste maanden of weken van deze bijzondere levensfase.
Mag ik aan je zij meelopen?
Zorgnomade
Ginny Warner
Levenseindebegeleider
iPhone
+31 6 11 38 73 43
ginny@zorgnomade.nl
Kamer van Koophandel
24456854
Let's connect
Life is too short to pretend it's not...
~ Ginny Warner