in de media

Soms wordt mijn werk opgemerkt en ontstaat er een verhaal — in een magazine, een boek of een podcast. Ik vind het waardevol om te delen wat ik heb geleerd, en uit te dragen waar ik voor sta en in geloof. Op deze pagina vind je een overzicht van zulke bijdragen.

Door openlijk te spreken over thema’s als ziekte, sterven en verlies, wil ik bijdragen aan meer kennis, minder angst en het doorbreken van het taboe rond deze natuurlijke levensfase. Dat is mijn drijfveer — in mijn werk én in de media.
Heb je een idee voor een interview, artikel of podcast? Ik denk graag met je mee. 

Klik op de foto’s hieronder voor een leesbare versie.

boek

Collega-ondernemer in de afscheidswereld en deathfluencer Susanne van Bij Afscheid noemde mijn werk in 2021 in haar inspirerende en praktische boek Uitvaart in eigen hand. In dit boek pleit zij voor een bewuste, duurzame uitvaart en alles daaromheen — iets wat, in tegenstelling tot wat de commerciële uitvaartbranche vaak doet geloven, helemaal niet zo kostbaar hoeft te zijn.

magazine

Zarayda Groenhart is mijn coach in zichtbaarheid. Dit interview uit 2023 in Zarayda Magazine gaat over mijn werk als zelfstandig zorgverlener en het loslaten van overtuigingen.

radio-interview

In dit interview met Radio Rijnmond uit 2013, afgenomen door Henk Weltevreden – schrijver en radiomaker – deel ik mijn eerste persoonlijke ervaring met de dood, naar aanleiding van het overlijden van mijn opa. Ik vertel over de impact die dit verlies op mij had als kind, en hoe het mijn kijk op sterven en afscheid nemen heeft gevormd. Ook bespreek ik hoe deze ervaring heeft bijgedragen aan mijn werk als doula, en mijn inzet om het gesprek over de dood opener en natuurlijker te maken.

▶️ Het gedichtje waar ik in het interview over vertel, schreef ik toen mijn opa Warner overleed. Het markeert een van mijn eerste bewuste momenten van besef over onze sterfelijkheid.

Beeld: © Lucy Lambriex, Zie Binnenzijde

nieuwsbrief
interview

In 2013 werd ik geïnterviewd voor de digitale vrijwilligersnieuwsbrief van hospice de Liefde. Een hospice in Rotterdam dat werd opgericht vanuit boeddhistische inspiratie. In 2010 volgde ik de allereerste leergang vrijwillige stervensbegeleiding – een waardevolle ervaring die mede de basis vormde voor mijn latere ontwikkeling als zorgprofessional. 

N.B.: In verband met privacy is de gehele nieuwsbrief, waarin dit artikel stond, hier niet integraal gedeeld.

Nieuwsbrief Vrijwilligers HdL - oktober 2013

Kennismaken met Ginny Warner

Als je in 10 woorden je zelf zou moeten beschrijven wat zou je dan schrijven?

Het eeuwige labeltjes plakken.. nou vooruit dan. 😉 Open, leergierig, gevoelig, empatisch, sociaal, nooit uitgeleerd, meedenkend, vriendelijk, spontaan.

Je werkt nu ook professioneel met stervenden, kan je hier wat meer over vertellen?

Via m’n jarenlange ervaringen als buddy, opleidingen en trainingen, kwam ik terecht in de palliatieve zorg. Dit was een langgekoesterde wens. Ik ben heel blij dat dit op m’n pad is gekomen. Mijn werk geeft me enorme voldoening. Ik woon in blokken van 24, 48 of 72 uur per week bij iemand in huis.

Ik heb geen partner, kinderen of huisdieren, anders had ik dit werk niet zo kunnen doen. Fulltime is geen optie, daarvoor is het te zwaar. Maar ik ben blij dat ik nog zoveel andere dingen heb die goed te combineren zijn.

Ik ben ook grafisch vormgever en ontwerp naast logo’s, huisstijlen en websites ook levensverhaalboeken en rouwdrukwerk. Dat kan samen met de persoon die gaat sterven maar ook postuum met nabestaanden natuurlijk. Zo blijft een tastbaar geschenk – een tijdslijn van iemands leven – achter voor vrienden, kinderen en kleinkinderen. Mijn kracht is om de content (tekst en beeld) in de sfeer te zetten die past bij die tijd.

Je hebt ondertussen al veel opleidingen op het gebied van stervensbegeleiding gevolgd wat zijn de 5 belangrijkste zaken die je in deze opleidingen geleerd hebt.

Het bewust worden van m’n houding, patronen en gewoontes die ik aangeleerd heb. Inzien dat deze vaak niet helpend zijn voor de stervende. Dit is zo’n vreemde gewaarwording omdat de intentie wel goed is. Maar het besef dat het vaak mijn eigen angsten zijn waarmee ik worstel en deze projecteer op de ander, is heel waardevol. Tijdens m’n trainingen en in de dagelijkse praktijk heb ik geregeld zogenaamde ‘Ahaaa!’-Erlebnissen. Dan fluit ik mezelf weer terug.

Bewustwording van het invullen voor de ander, ook zo eentje. Die is killing in het werk met stervenden. Sowieso in de zorg. De kunst om steeds weer te vragen, checken, afstemmen op wat nou echt nodig is. Ik onthoud het door het woord NIVEA. Niet de zalf, maar als afkorting voor: Niet Invullen Voor Een Ander.

Dat ‘er echt zijn’ belangrijker is dan doen. Natuurlijk is handelen – waar nodig – superbelangrijk maar er zijn momenten dat je niets anders kunt doen dan ‘er zijn’. In alle rauwheid die zich aandient. Dat voelt heel naakt. Alsof je geen tools hebt. Iemand moet alles wat hem lief is – maar dan ook alles – loslaten. Dat ziet er niet altijd mooi en sereen uit natuurlijk. Daar bij blijven in openheid en met een liefdevolle houding is mijn uitdaging. En dat is oefenen, op je bek gaan, opkrabbelen, fouten durven maken en steeds opnieuw beginnen.

Het besef dat mijn allerbelangrijkste bijdrage mijn eigen rust is. Als ik opgefokt ben, heeft de ander daar geheid last van. Goed voor mezelf zorgen is voor mij veel belangrijker geworden dan vroeger. Voordat ik bij iemand zijn huis binnenstap, probeer ik die rust in mezelf te vinden. Die is er altijd maar wordt verstoord door alle gedachten, meningen, oordelen, verhaaltjes. Mezelf terughalen naar het nu, gelijkmoedigheid opwekken, de ander zien als mezelf. Het zijn voor mij krachtige tools in het zijn bij de ander.

Echt luisteren is er ook een. Ik volgde de training Deep Listening waarbij zo’n ander luistergebied werd aangeboord dan dat ik gewend was. Luisteren doe je natuurlijk met je oren, maar luisteren vanuit je hart met compassie en gelijkwaardigheid naar de ander – steeds in verbinding met jezelf – creëert een veilige ruimte tussen jou en de ander waarin alles gezegd kan worden en waar de ander zich echt gehoord voelt. Dat was heel bijzonder en fijn. Dit wil ik steeds meer integreren in m’n leven.

Wat wil je iedere beginnende vrijwilliger meegeven?

Check je motivatie waarom je dit vrijwilligerswerk wilt doen. Durf naar jezelf te kijken, die spiegel laat jou leren. Durf fouten te maken, je bent mens, perfectie bestaat niet in deze bestaanswereld.

Niet iedereen wil praten, heb daar respect voor. Besef dat ieder zijn eigen proces heeft. Zorg even goed voor jezelf als voor de ander, zo voorkom je burnouts.

Blijf iemand zolang hij / zij ademt, zien als mens. Met dezelfde afkeer van lijden en dezelfde wens om gelukkig te zijn als jij. Probeer een rustige omgeving te houden, ook na het uiterlijke sterven. Zoals geboren worden een proces is, is sterven dat ook.

Als je nu zelf nog maar een jaar te leven zou hebben wat zou je dan absoluut doen?

Het boek ‘A Year To Live’ van Stephen Levine lezen! Hij staat hier al een tijdje in de kast en ik kom er maar niet aan toe, haha!

Ik zou meer op bezoek gaan bij m’n ouders, zusje en nichtje die in de Achterhoek wonen. Vrienden bezoeken. Ik zou meer de natuur in gaan en meer mediteren om me voor te bereiden op wat komen gaat.

Ik ben dol op de quote van Boeddha Sakyamuni: “The problem is.. We think we have time.” En zo is het echt…

jubileum-magazine

Een artikel in het 5 jarig jubileummagazine van het Rotterdamse creatieve vrouwennetwerk-collectief VICEVENUS, waar ik bij aangesloten was. Mijn bedrijf, dat op dat moment in 2012 nog om grafische afscheidsvormgeving draaide, heette toen Loosha | Ontwerp.

introductie video

In 2011 deed ik mee aan start-upwedstrijd The Enterprize. Ik werkte toen nog als zelfstandig grafisch vormgever en had net de tweejarige opleiding tot stervensbegeleider afgerond. Mijn wens was om deze twee vakgebieden te combineren en mensen te ondersteunen bij het vormgeven van hun afscheid – bijvoorbeeld door middel van uitvaartboekjes en het vastleggen van levensverhalen.

promotie-video 

Als broekie van 24 jaar klopte ik aan bij de (toen nog) Rotterdamse Buddygroep op de Gaffelstraat. Ik voelde ruimte om iets belangeloos voor een ander te doen. Na enkele fusies, heet het inmiddels al geruime tijd Humanitas Buddyzorg

Ik kwam terecht in een groep ontzettend lieve mensen met het hart op de juiste plek. Ieder van ons liep een tijd mee met iemand die ernstig of chronisch ziek was. Het buddy-zijn heb ik als bijzonder waardevol vrijwilligerswerk ervaren. In de elf jaar dat ik dit werk deed, heb ik ontzettend veel meegemaakt en geleerd. Dit promofilmpje uit 2010 geeft een mooi beeld van wat het werk als buddy inhoudt.

 

tijdschrift

In 2009 werd ik vanwege mijn vrijwillige buddyschappen geinterviewd door het tijdschrift Santé

krant

De huis-aan-huiskrant van Rotterdam e.o., De Havenloods, besteedde in 2004 aandacht aan het buddyzorgproject van Humanitas.

Zorgnomade

Ginny Warner
Doula bij Rouw & Sterven

iPhone

+31 6 11 38 73 43

E-mail

ginny@zorgnomade.nl
karin@zorgnomade.nl

Kamer van Koophandel

24456854

Let’s connect

Life is too short to pretend it’s not…

~ Ginny Warner